Als kind heb ik onveiligheid ervaren en alle pijn weggestopt
Het verhaal van Henriëtte
Mijn lijf geeft steeds meer signalen, ik voel me erg onrustig en gespannen. Ik hyperventileer veel, en voel paniek. Ik slaap steeds slechter, en de pijn in mijn nek/schouder neemt toe. Ik luister niet maar duw alles weg. En ga maar door en door.
Een maand later heb ik een nieuwe baan. De bekende druppel. De spanning wordt te groot. Ik ben zo ontzettend moe, houd het niet meer vol en stort in.
Kort hierna heb ik mijn eerste afspraak met Arno. Ik moet veel huilen, voel me zo somber en wanhopig.
Ik kan heel goed voor anderen zorgen. Maar niet voor mezelf; weet niet goed hoe dat moet. Ik ben van mezelf verwijderd geraakt. Het is alsof mijn hoofd los staat van mijn lijf.
Ik leef al bijna mijn hele leven vanuit mijn hoofd, en heb daardoor geen contact meer met mijn lijf. Ik zou weer in contact willen komen met mijn gevoel, en hier uiting aan durven geven. En mijn grenzen leren voelen.
Maar ik vind het heel eng. Bang voor wat er los komt, en om de controle te verliezen.
In de maanden die volgen zie ik Arno wekelijks. We praten veel, en doen oefeningen. Er zit nog zoveel oud zeer, boosheid en verdriet; en ik ben bang om dit ruimte te geven. Ik heb moeite om woorden te geven aan wat ik voel.
Als kind heb ik veel onveiligheid ervaren, en heb alle pijn en angst uit die tijd heel ver weg gestopt. Ik "deugde niet" als kind en deed heel veel "fout".
Arno zegt steeds 'Gun jezelf de tijd. De dingen die je al je hele leven doet en de patronen waar je inzit, verander je niet in een paar maanden'.
En stapje voor stapje kom ik meer in contact met mezelf, met dat wat ik voel; en krijg ik steeds wat meer zelfvertrouwen.
Maanden van vallen en opstaan volgen; goede, blije momenten wisselen zich af met periodes waarin ik me somber, gespannen en verdrietig voel. Maar stap voor stap durf ik mijn gevoel en die oude pijn toe te laten en te doorleven. En mijn vertrouwen groeit steeds meer.
Ik leer mijn eigen stem weer te horen, ernaar te luisteren en te handelen. Ik word me er steeds meer van bewust hoe weinig ruimte ik altijd voor mezelf heb ingenomen. Graag anderen willen plezieren, mild en zorgzaam voor anderen zijn maar erg streng en oordelend over en naar mezelf. En ook hierin ervaar ik dat oefening echt kunst baart.
En nu, ruim 2 jaar later, zit ik beter in mijn vel dan ooit.
Soms verval ik weer even in oude patronen, maar ik durf meer los te laten en te accepteren 'dat wat er op dat moment is', dus ook de dagen dat ik me niet zo goed voel.
Ik heb grote beslissingen genomen vanuit mijn hart, en deze hebben goed uitgepakt. Mijn hoofd en hart staan weer met elkaar in contact en ik weet dat ik kan vertrouwen op dat wat in 'innerlijk weet en voel'.
En dat is zo fijn!
Arno over veiligheid, kwetsbaarheid en vertrouwen
Wie zich kwetsbaar voelt kan bang zijn gekwetst te worden of die kwetsbaarheid juist delen met anderen. Wat maakt dat je op de eerste manier reageert of op de tweede manier?
Alles valt of staat bij veiligheid. Als ik me veilig genoeg voel bij iemand anders kan ik mijn kwetsbaarheid wel tonen. Maar als ik me onveilig voel niet.
Als je het zo leest zou je denken dat de ander dus voor de veiligheid moet zorgen, dat het dus van die ander af hangt en niet zozeer van jezelf. Dit is in sommige situaties waar.
Stel je voor dat je onzeker over jezelf bent, misschien al heel lang. Dan is het alsof je op een klein stukje grond staat. Dat is een wiebelige toestand, of zelfs angstig, want je moet er niet aan denken dat je in het moeras om je heen valt en daarin ‘verzuipt’. In zo’n situatie heb je de veiligheid en het respect van de ander nodig om je kwetsbaar te mogen voelen. Is dat niet voorhanden dan zal je je beschermen, en toon je jezelf niet, en dat is begrijpelijk want je wilt niet gekwetst worden.
Als je maar een klein stukje grond hebt en vooral bezig bent met jezelf te handhaven heb je geen oog voor anderen. Dan heb je ook weinig te bieden. Dit gebrek aan eigenwaarde houdt het klein. Maar als je meer naar jezelf durft te luisteren, naar wat je nodig hebt, en waar je grenzen zijn en dus jezelf meer serieus neemt, gaat de grond onder je voeten groeien. Ga je kiezen voor je eigen gevoel.
Dit kan eng zijn want je moet dan los gaan laten wat de ander van je denkt, en meer gaan vertrouwen op je innerlijke stem en je eigen beweging.
Het is niet meer die ander waar je op leunt, die jou de veiligheid moet schenken die je nodig hebt, maar je haalt het meer uit jezelf.
En als dat lukt dan zal je steeds steviger gaan staan voor wat je waard bent en kan je je armen naar de ander uitspreiden.
Als je genoeg grond onder je voeten hebt kun je anderen uitnodigen en een feestje geven.
Veiligheid is vaak dat wat je het beste kent. Voor de vrijgelaten gevangene kan de cel waar hij jaren in geleefd heeft vertrouwder zijn dat het leven in vrijheid. Voor iemand die altijd is duidelijk gemaakt dat hij of zij toch niets kan is het veiliger om maar binnen te blijven. In beide gevallen is er wel een grote mate van onveiligheid van binnen.
Dus is het niet voor iedereen vanzelfsprekend om zich veilig te voelen bij zichzelf en is er de neiging om terug te vallen op wat het bekendst is. Ook al is dat niet goed.
Een begeleidingsproces bij een haptotherapeut kan je helpen om de weg te gaan van onzeker zijn over jezelf tot afrekenen met de ‘oude’ veiligheid die schijn was naar echte veiligheid die je van binnen voelt.