De ander(en) waren altijd belangrijker dan ik zelf

Het verhaal van Trees

a mijn besluit om uit mijn huwelijk te stappen moest ik eindelijk onder ogen zien dat ik vast zat.
Er was geen connectie meer tussen mijn gevoel en verstand. Alles deed ik vanuit mijn hoofd en ik richtte mij alleen op de ander.
Veilig was dat, zolang ik dat maar deed was er geen reden om na te denken over wat mijn eigen gevoel me probeerde te zeggen, die moest zwijgen. De wortels daarvan liggen in mijn jeugd.
De ander(en) waren altijd belangrijker dan ik zelf was me geleerd.
Waren er emoties bij het gevoel dat er iets niet klopte dan ging ik meteen naar mijn ratio en gaf mezelf op de 'kop'. De ander heeft het vast zo niet bedoeld, je moet rekening houden met, je bent jaloers, je stelt jezelf voorop enz enz.
Het gevolg was dat ik op die andere stoel ging zitten, niet meer mijn eigen leegte toeliet en niet meer mijn plek op eiste.
Ik werd daarin steeds beter en sterker, kon me goed verplaatsen in die ander en ging steeds slechter voor mezelf zorgen.
Rationeel en verbaal kon ik alles heel goed verwoorden, herkende processen en patronen maar plaatste mezelf daar buiten. Ik zag, ik hoorde en voelde de ander maar mezelf niet.
Dat was voor mij de grootste reden om hulp te zoeken d.m.v. HAPTONOMIE, temeer omdat ik daar positieve berichten over had gehoord.
Ik vond het spannend...vooral het aanraken, ik kwam er achter dat ik dan heel kwetsbaar werd en er veel emoties loskwamen,
het eigenlijk ook niet toeliet, het overnam, controle wilde houden op mezelf maar vooral controle op mijn emoties.
Het kwam te dicht bij MIJ, praten was voor mij gemakkelijker. Samen met Carolien hebben we veel dingen op een rijtje gezet, wat heel prettig was.
De rust, de deskundigheid en haar persoonlijkheid hebben me veel dingen over mezelf geleerd.
De belangrijkste daarvan is, dat ik mijn gevoel mag en kan toelaten, dat ik mijn gevoel kan en moet uiten, dat niet alleen de ander belangrijk is maar dat ik daarin ook mijn eigen plek mag hebben, maar vooral, hoe doe ik dat dan...dat was iets wat ik zelf niet meer kon.
Langzaam heb ik me geopend, vind dat nog steeds moeilijk...maar ben op de goede weg. Het is een openbaring om eens niet meer altijd te geven maar ook te vragen en soms zelfs op te eisen.
Daarnaast niet alleen over mijn emoties vertellen maar ze ook laten zien. Hartverwarmend om te merken dat ik daar de ruimte voor krijgt bij de ander(en) en me te realiseren dat mijn zelfbeeld niet klopt met het beeld wat de ander(en) van mij hebben. Positiever.
Ik zal nu verder gaan met het besef dat ik niet altijd hoef te zorgen voor de ander maar dat ik om te beginnen beter moet gaan zorgen voor mezelf en dat geeft lucht en ruimte.
CAROLIEN bedankt.

Arno over loslaten

Arno over loslaten

Loslaten staat tegenover controle houden. 
Trees schrijft niet voor niets dat ze controle wilde houden over zichzelf maar vooral controle over haar emoties.
Die mochten haar niet de baas worden.
Emoties worden in dat geval beschouwd als kwetsbaar, het komt dichtbij en voor wie niet goed weet hoe ermee om te gaan is dat angstig.
Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze bang zijn dat het teveel is en dat ze het niet meer kunnen hanteren. 

Maar even verderop schrijft Trees dat ze met behulp van Carolien stap voor stap heeft leren vertrouwen op zichzelf, waarbij het belangrijkste misschien wel is dat er geen oordeel was. Dat ieder mens recht heeft op zijn of haar gevoelens, twijfels en kwetsbaarheid. En wie respect heeft voor zichzelf kan ook de ander respecteren.
Voor Trees betekende dat dat ze zich meer kenbaar maakte naar de buitenwereld, en dat de respectvolle reacties van mensen om haar heen haar een beter zelfbeeld gaven.
Loslaten betekent het vertrouwen hebben om met de angst om te kunnen gaan. Dat kan alleen als je zelf het kwetsbare niet verwerpt maar juist toe kan laten.

Formulieren

Online aanmelden